Τα δύο ανάπηρα παιδιά

Οι ποιμαντικές μου επισκέψεις σε διαφορετικές περιοχές μού φανερώνουν κάθε φορά μερικές ιδιαίτερες περιπτώσεις που αν και με συγκινούν στο τέλος με διδάσκουν.

Επισκέπτομαι, λοιπόν, κάθε εβδομάδα διάφορες ενορίες στις απομακρυσμένες περιοχές για να δω από κοντά τις προσπάθειες των ιερέων μας και ανάλογα να βοηθήσω όχι μόνο σε συμβουλές και προγραμματισμό αλλά και πρακτικά στο κτίσιμο ναών, κλινικών, σχολείων, ορφανοτροφείων κ.τ.λ., όπως επίσης και στο πρόγραμμα των επισιτιστικών δηλ. ένα πιάτο φαγητού στα άπορα και ξεχασμένα ορφανά παιδάκια που συναντάμε παντού.

Το ταξίδι αν και κουραστικό δεν με φόβιζε. Πάντα δίνω προτεραιότητα σ’ αυτή την αποστολή. Αφού πέρασε το μήνυμα τόσο στον ιερέα όσο και στους ενορίτες για στενή συνεργασία και συμβολή τους για ανάπτυξη ανάμεσα στους χωριανούς ιδιαίτερα στο θέμα της φιλανθρωπίας, ο ιερέας με προσκάλεσε να πάω να προσευχηθώ για δύο αρρώστους.

Μια συγκλονιστική συνάντηση

Σε λίγα λεπτά φθάσαμε στον προορισμό μας. Περπατήσαμε ανάμεσα από την πλούσια βλάστηση από ένα μονοπάτι. Φθάσαμε και μας υποδέχθηκε μια κυρία μέσης ηλικίας.

Ήταν χαρούμενη που μας έβλεπε και προ παντός ότι θα βλέπαμε τους δύο ασθενείς γιους της. Τι έκπληξη όμως και τι πόνος όταν αντιληφθήκαμε για την κατάσταση που βρισκόντουσαν και οι δύο άρρωστοι… Επρόκειτο για δύο αγόρια που ήσαν παράλυτοι από τον καιρό που γεννήθηκαν και όχι μόνο. Δεν καταλάβαιναν, δεν μιλούσαν, δεν αισθανόντουσαν τόσο τα πόδια όσο και τα χέρια τους.

Έκανα τον σταυρό μου κι άρχισα με το Ευλογητός. Αφού διάβασα τις σχετικές ευχές με το αγιασμένο λάδι που πάντα έχω μαζί μου για ειδικές περιπτώσεις, τους σταύρωσα σ’ όλα τα μέλη του σώματός τους με τη βοήθεια της μητέρας τους. Εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος! Δεν ήταν εύκολο.

Το παράδειγμα της μητέρας

Θαύμασα όμως τη μητέρα. Ο ένας σαράντα και ο άλλος είκοσι πέντε. Χωρίς φυσικά πατέρα! Τι σταυρός! σκέφτηκα. Τόση αγάπη, τόση θυσία, τόση αυταπάρνηση, σκέφτηκα. Κοίταξα πάλιν και πολλάκις πώς μπορεί αυτή η γυναίκα μόνη της να προσφέρει μέρα και νύκτα τις υπηρεσίες της σ’ αυτά τα πλάσματα του Θεού όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς παράπονο, χωρίς κούραση, σιωπηλά και με τόση αφοσίωση.

Και πάλι θυμήθηκα πως εμείς οι δήθεν πιστοί και χριστιανοί παραπονιόμαστε και δεν σκεφτόμαστε πόσοι άνθρωποι σαν κι εμάς κουβαλούν στη ζωή τους ένα μόνιμο και ασήκωτο βάρος, εκείνο του σταυρού.

Πόσο διδακτικό είναι αυτό το θέμα που μας δίνει μια πρόσκληση· δεν μας το επιβάλλει γι’ αυτό και έχουμε αυτή την επιλογή ελεύθερα ν’ αποφασίσουμε αν θέλουμε να κουβαλήσουμε αυτό τον σταυρό που θα γίνει για μας αποκάλυψη ότι δεν κάναμε αυτό που νομίζαμε εμείς αλλά εκείνο που ήθελε ο ίδιος ο Θεός. Η υποταγή μας στο θέλημα του Θεού ήταν τόσο θετική και αποδοτική, ώστε στο τέλος να έχουμε αυτή τη μεγάλη τιμή και ευλογία να απολαύσουμε τα αγαθά της επουράνιας Βασιλείας Του.

Με όλα αυτά θα αναγνωρίσουμε καλύτερα και θα αντιληφθούμε την αξία της ζωής και της ύπαρξής μας μέσα από τις ευαγγελικές αρετές της αγνότητας, της ταπείνωσης, της ανιδιοτέλειας, της πραότητας.

Το μάθημα της αγάπης

Αυτή η μητέρα με τα δύο ανάπηρα παιδιά κάθεται εκεί και προσφέρει αθόρυβα και χωρίς παράπονο την ταπεινή της διακονία με ανιδιοτέλεια χωρίς προβολή, εμπνευσμένη μέσα από την ίδια αγάπη που ο ίδιο ο Χριστός πρόσφερε στον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, γλώσσα, καταγωγή.

Αυτή, λοιπόν, η πράξη της οικοδομεί ανεπιφύλακτα όλο τον πλούτο της ψυχής της με τις ουράνιες μεταγγίσεις της χάριτος του Θεού. Μέσα από την ψυχική της καλοσύνη και την άδολη και χωρίς καμιά προβολή ξεδιπλώνεται εκείνη η αρετή της αγάπης και της ελεημοσύνης που στο τέλος ο Θεός της άκρας ταπείνωσης και ευσπλαχνίας θα την βραβεύσει αφού ζωντανά και έμπρακτα εφάρμοσε το ευαγγελικό “πᾶντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω”.