Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Αξώμης κ. Δανιήλ
Ο Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄, δικαιώνοντας το «και Πάσης Αφρικής» του τίτλου του, πασχίζει να επισκέπτεται τα πνευματικά τέκνα της δικαιοδοσίας του στον δικό τους τόπο, όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό εξαιτίας κοινωνικοπολιτικών ή κλιματολογικών συνθηκών, ανακουφίζοντας (το κατά δύναμιν) τις πολλές και δυσεπίλυτες χρείες τους.
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να επιλύσει τόσα και τέτοια προβλήματα του ποιμνίου του στις τόσες και τόσες χώρες της αχανούς αφρικανικής ηπείρου. Αλλά μήπως και ο πατέρας της κάθε οικογένειας μπορεί να επιλύσει όλα τα προβλήματα των παιδιών του; Τι κάνει συνήθως ο κάθε γονιός; Τα αγκαλιάζει με στοργή, τα ασπάζεται παρηγορητικά, τα αναπαύει! Κι εκείνα γνωρίζουν ότι υπάρχει ο Πατέρας για να τα υποστηρίζει!
Το ίδιο πράττει και ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος σε όλα τα χρόνια της ευλογητής Πατριαρχίας του: Αγκαλιάζει όλους τους εντόπιους Αφρικανούς αδελφούς, είτε άρχοντες είτε αρχόμενους, τους τιμά, μπαίνει στις καλύβες τους, γονατίζει δίπλα τους, σκονίζεται από τις σκόνες της πονεμένης ή και ματωμένης γης τους, συγχορεύει όταν χορεύουν τριγύρω του, κλαίει μετά κλαιόντων, δέχεται τα δώρα του ενθουσιασμού τους, τρώει από τα φαγητά τους. Έτσι σαρκούται εν τοις πράγμασιν, εδώ και τώρα, ο παύλειος λόγος: “Τοῖς πάσι γέγονα τὰ πᾶντα ἴνα πάντως τινας σώσω”!
Είχα την εξαιρετική ευλογία να συνοδεύσω τον Πατριάρχη μας κατά την ιεραποστολική του επίσκεψη στην Κένυα, για την ενθρόνιση των Θεοφιλεστάτων αδελφών Επισκόπων Ελντορέτ κ. Νεοφύτου και Νιέρι κ. Παναρέτου. Πλήθη Ορθοδόξων Κενυατών επεφύλαξαν ανεπανάληπτη υποδοχή στον Πατέρα τους, διατρανώνοντας την προσήλωσή τους στον Θρόνο του Αγίου Μάρκου, από τον οποίο έλαβαν το Φως της πίστης! Στο πλαίσιο αυτής της μοναδικής ιεραποστολικής περιοδείας, επισκεφθήκαμε και τη Βόρεια Κένυα και μάλιστα μια από τις πτωχότερες περιοχές της Αφρικής, την Τουρκάνα. Δηλαδή, κυριολεκτικώς, “ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ”, κατά το ψαλμικό λόγιο. Πήγε εκεί ο Πατριάρχης να συναντήσει τα ξεχασμένα παιδιά του, να τα ενισχύσει και να τα παρηγορήσει, να τους πει ότι υπάρχει ελπίδα και είναι ο Ιησούς Χριστός!
Οι πτωχοί, αλλά διαρκώς χαμογελαστοί, άνθρωποι των φυλών, μαζί με τους φυλάρχους τους, αποδίδουν έκτακτες τιμές προς τον λευκό Πατέρα της μαύρης Γης! Ενθουσιώδεις, αγέρωχοι, ευπρεπείς και αξιοπρεπείς καθ’ όλα! Κι εκεί, εν μέσω των τιμών, του προσφέρουν στολίδια απ’ τα στολίδια τους, χρώματα από τα χρώματά τους, καρπούς από τη γη τους, δηλαδή ό,τι καλύτερο μπορούν να έχουν μες στη φτώχεια τους! Και ο Πατριάρχης, τιμώντας τους υποδοχείς, γίνεται κυριολεκτικά ένα με αυτούς. Ταπεινώνει διαρκώς τον εαυτό του, σπάζοντας τα στεγανά των αξιωμάτων που έχουμε –δυστυχώς– κτίσει οι χριστιανοί «των γραφείων». Κι εμείς όλοι τον θαυμάζουμε, γιατί γνωρίζουμε ότι η πραγματική τιμή προς το αξίωμά του είναι η αγάπη των πτωχών μας αδελφών. Τι θα έπρεπε ο Πατριάρχης να σκεφθεί ή να τους πει; «Μη μου φοράτε το καπέλο σας, τα ρούχα σας ή δεν θα γευτώ τα φαγητά σας, διότι δεν ταιριάζει στο Πατριαρχικό αξίωμα»;
Ας παραδειγματιστούμε, κλήρος και λαός, από τα σκονισμένα και διαρκώς λερωμένα παπούτσια του Πατριάρχου μας, από τις ιδρωτοποτισμένες πορείες του στα μήκη και πλάτη της Ηπείρου! Η ιεραποστολή είναι άδειασμα του εαυτού μας, κόψιμο των επιθυμιών μας, στέρηση της ανάπαυσής μας, ξεβόλεμα των ανέσεών μας. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, να βλέπουμε την πραγματικότητα και να την ομολογούμε, την οποία γνωρίζουμε όλοι εμείς, με πρωτοπόρο τον Προκαθήμενό μας, που αφιερώσαμε την καρδιά, την ψυχή, τη ζωή και το είναι μας στην Αφρική.
Οι ιθαγενείς των αφρικανικών τόπων γνωρίζουν ποιος και πότε έχει κρατούμενα αγάπης. Και ο Πατριάρχης Θεόδωρος Β΄ όχι μόνον δεν έχει κρατούμενα, αλλά σε κάθε περίπτωση ξανοίγει όλο του το είναι προς τον άλλο, τον πλησίον (τον κάποτε πολυτραυματία), γνωρίζοντας πώς ο πρώτος γίνεται έσχατος, πώς ζυμώνονται και πλάθονται ψυχές έτοιμες για να γνωρίσουν τον Χριστό της Αγάπης, πώς οι πτωχοί λαοί της πατριαρχικής δικαιοδοσίας του θα γίνουν Ουρανοπολίτες, νοιώθοντας ότι «οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ»!∎
