Αγαπητοί φίλοι της Ιεραποστολής,
Το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού νοσεί με κατάθλιψη, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Μια ψυχική νόσος η οποία σχετίζεται μεν με κληρονομικούς ή άλλους παράγοντες, έχει δε άμεση σχέση με τον τρόπο σκέψης και ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Οι καθημερινές βιοτικές μέριμνες, η ατελέσφορη ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών μας, ο εικονικός κόσμος των social media, που απορροφά τη ζωτικότητα μας είναι λόγοι που τα ποσοστά της κατάθλιψης αυξάνονται σταδιακά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πολλές φορές στην καθημερινότητα μας ξεχνούμε να χαμογελάσουμε, να απολαύσουμε ευχαριστιακά την κάθε στιγμή, να χαρούμε την κοινωνία των προσώπων μας.
Εδώ, στη Νότια Μαδαγασκάρη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Παρόλο που τίποτα δεν βεβαιώνει όχι το αύριο αλλά αυτό το σήμερα, το τώρα και που οι ανάγκες των ανθρώπων όχι απλά δεν βρίσκουν μια κάποια ικανοποίηση, αλλά αντίθετα παρατείνονται και αυξάνονται, εντούτοις οι άνθρωποι χαίρονται και χαμογελούν, αισιοδοξούν και αναπαύονται με τα ελάχιστα. Η Χαρά, η Ειρήνη και η Αγάπη τούς δωρίζονται πλουσιοπάροχα από τον Παράκλητο.
Πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά, αδελφοί μου, ότι αυτά τα βιώματα και αυτούς τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, όσο τους μοιράζεσαι τόσο αυξάνονται μέσα σου. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα των λόγων του Κυρίου «Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με». Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω τη φράση: «Μα αυτό το πράγμα είναι η Ιεραποστολή; Φιλανθρωπίες;» και κάθε φορά νιώθω να ραγίζει μέσα μου κάτι, αυτό που γενικά και αόριστα ονομάζουμε συνείδηση και που εμείς οι μοναχοί ηθελημένα το θέτουμε σε μαρτύριο. Είναι όντως ένα από τα πολλά μαρτύρια της συνειδήσεως το να μην απαντήσεις με πάθος σ’ αυτή την απόκριση. Να μην μπεις στη διαδικασία να αραδιάσεις φωτογραφίες από αποστεωμένα παιδία ή να μην απλώσεις καταλόγους με ονόματα ασθενειών που για εμάς αποτελούν απλό άκουσμα φερμένο από την προπολεμική περίοδο, οι οποίες πολλές φορές λάμπουν ως παράσημα στα βιβλιάρια υγείας μας.
Κι όμως οι άνθρωποι εδώ είναι χαρούμενοι. Και όταν μοιραζόμαστε μαζί τους το φαγητό μας, γινόμαστε κι εμείς κοινωνοί αυτής της χαράς του Αγίου Πνεύματος. Αν θέλετε λοιπόν να έχετε τη Χαρά την πεπληρωμένη μάθετε να μοιράζεστε το είναι σας ολόκληρο. Αυτό είναι και το αντίδωρο της Ελεημοσύνης.
Αυτό αδελφοί μου προσπαθούμε να εφαρμόσουμε εδώ στην Ιεραποστολή δίνοντας τα δικά μας απ’ τα δικά σας, μοιράζοντας τους καρπούς της αγάπης σας, την οποία εκδηλώνετε παντοιοτρόπως, εν λόγω και έργω.
Είμαστε σίγουροι, ότι όλα αυτά τα χαμόγελα, όλη αυτή η χαρά που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι όταν τους προσφέρουμε κάθε υλική βοήθεια που μας αποστέλλετε, επιστρέφει τελικά σε εσάς και πλημμυρίζει με αγάπη και χαρά την ήδη γεμάτη έλεος καρδιά σας.
Το ρύζι, ένας απλούστατος σπόρος, είναι για τη Μαδαγασκάρη η καθημερινή τροφή των ανθρώπων. Το κόστος του μόλις είκοσι ευρώ το σακί. Η σπουδαιότητα του τεράστια αφού με αυτό επιβιώνουν οικογένειες, ενορίες, χωριά. Μέρος της αποστολής μας είναι να φροντίσουμε και για αυτό το ελάχιστο, σε σχέση με τις ανάγκες του υπόλοιπου ανεπτυγμένου κόσμου, που χρειάζονται οι συνάνθρωποι μας χριστιανοί και μη.
Είμαστε σίγουροι ότι θα μας ενισχύσετε και σε αυτή την προσπάθεια. Όχι μονο γιατί σας το ζητάμε με όλη μας την καρδιά, αλλά γιατί ο Κύριος μάς διαβεβαίωσε ότι «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Γιατί τελικά η χαρά έρχεται στην ψυχή μας όταν τη δίνουμε στους αδελφούς μας.
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, και πάλιν λεγω Χαίρετε!
† Ο Τολιάρας Πρόδρομος
