Σὲ κάποια ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἐπικοινωνίες μας, σᾶς εἶχα ἀναφέρει γιὰ ἕνα ἀπομακρυσμένο χωριὸ στὴν περιοχὴ τῆς Ἰρίγκα, τὸ ὁποῖο εἶναι σκαρφαλωμένο σ’ ἕνα βουνὸ σὲ ὕψος 2 χιλιάδων μέτρων, τὸ Μκόμπε. Εἶναι ἕνα πανόραμα νὰ κοιτᾶς ἀπὸ κεῖ πάνω τὴν καταπράσινη κοιλάδα τοῦ Ρίφτ Βάλλεϊ, ποὺ στὰ σπλάγχνα της κρύβει τὸ σαφάρι τῆς Ρουάχα, ὅπου ἀργοσέρνει τὰ νερά του ὁ μεγάλος ὁμώνυμος ποταμός. Αὐτὸ βέβαια τὴν περίοδο τῶν βροχῶν, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Δεκέμβριο μέχρι τὸν Μάϊο, ποὺ τὰ πάντα εἶναι καταπράσινα. Ὅταν σταματᾶνε οἱ βροχές, ἀπὸ Ἰούνιο μέχρι Νοέμβριο, αὐτὸ ποὺ ἀντικρίζεις εἶναι ἕνα θλιβερὸ κατακίτρινο τοπίο, ποὺ βάζει σὲ τροχιὰ ἀναζήτησης δροσιᾶς καὶ νεροῦ ἀνθρώπους καὶ ζῶα…
Σ’ αὐτὸ τὸ ἥρεμο χωριό, μέσα στὸ ὀνειρικὸ αὐτὸ περιβᾶλλον, ζοῦν γύρω στοὺς 400 κάτοικοι, ποὺ ἀσχολοῦνται κυρίως μὲ τὴν καλλιέργεια κηπευτικῶν καὶ καλαμποκιοῦ. Τὰ ἡμίγυμνα παιδάκια παίζουν ἀνέμελα κάτω ἀπὸ τὸν καυτὸ ἥλιο, μὲ παιχνίδια ποὺ τὰ ἴδια κατασκευάζουν, αὐτοσχέδια αὐτοκινητάκια, μπάλες ἀπὸ κουρελάκια, κούκλες πάνινες, τὰ ὁποῖα βέβαια στὴν φαντασία τους τὰ ταξιδεύουν σὲ ἕναν ἄλλο μακρινὸ κόσμο, πολύχρωμο, πιὸ δίκαιο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν μεγάλων.
Μὲ τὴν φροντίδα αὐτῶν τῶν ἀγνῶν ἀνθρώπων, πρὶν λίγο καιρό, φτιάχτηκε μιὰ πρόχειρη πανέμορφη χορτοκαλύβα μέσα στὴν ὁποία τελούσαμε τακτικὰ τὴν Θεία Λειτουργία. Οὔτε τὸ εὐτελὲς ἄχυρο τῆς κατασκευῆς, οὔτε τὸ κοκκινωπὸ χῶμα στὸ πάτωμα, οὔτε τὰ κουρελιασμένα μὰ πεντακάθαρα ροῦχα τῶν φτωχῶν πιστῶν μας, ἐμπόδιζαν τὴν Χάρη τοῦ ταπεινοῦ Χριστοῦ, ποὺ γεννήθηκε σὲ παρόμοια καλύβα στὴν Βηθλεέμ, νὰ ἔλθει καὶ νὰ φωλιάσει στὶς καρδιές τῶν πιστῶν ἀδελφῶν τοῦ Μκόμπε. Ἔβλεπες στὰ ἡλιοκαμμένα πρόσωπα καὶ στὰ ὑγρὰ μάτια τῶν φτωχῶν αὐτῶν ἀνθρώπων τὴν δίψα νὰ δοῦν, νὰ ἀγγίξουν, νὰ κοινωνήσουν μὲ τὸν Οὐράνιο Ἐπισκέπτη τους ποὺ καταδέχθηκε νὰ ἔλθει στὸ ὄμορφο καὶ φιλόξενο χωριό τους. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ λέει ὁ λειτουργὸς ἱερέας: «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἀνοίγει μιὰ μεγάλη οὐράνια πύλη, στὴν ὁποία ἄν κάποιος εἰσέλθει, ξεχνᾶ τὰ ἐπίγεια, σταματάει ὁ χρόνος καὶ ζεῖ τὰ αἰώνια, τὰ μένοντα καὶ ἐλπιζόμενα.
Ὅταν λοιπόν, μοιραστήκαμε μαζί σας τὴν χαρὰ μιᾶς τέτοιας Θείας Λειτουργίας καὶ σᾶς στείλαμε φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἀχυρένιο παλατάκι μας, ἀμέσως ἀναλάβατε πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἀνέγερση πέτρινου ναοῦ στὸ Μκόμπε, ἀφιερωμένου στὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Ἐπισκόπου Λαμψάκου, τοῦ ταπεινοῦ αὐτοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος πρὶν χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος ἐξασκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ. Ὅπως λέει ὁ βίος του, ψάρευε καὶ τὰ ψάρια ποὺ ἔπιανε τὰ μοίραζε στοῦς φτωχούς! Πόσο θὰ χαίρετε τώρα ὁ ταπεινὸς αὐτὸς Ἅγιος Δεσπότης μας, ὁ Ἅγιος Παρθένιος, ὁ ὁποῖος θεραπεύει τὸν καρκίνο, ποὺ τοῦ χτίσατε «Σπίτι» στὸ Μκόμπε! Μακριὰ ἀπὸ τὴν θάλασσα βέβαια, ἀλλὰ ἐδῶ τώρα θὰ ψαρεύει ψυχὲς ἀνθρώπων γιὰ τὴν οὐράνια Βασιλεία!
Διότι ὁ καινούριος πέτρινος Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου Παρθενίου μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀποπερατώθηκε. Μὲ τὴν γενναία καὶ ὁλοπρόθυμη συμπαράστασή τῆς εὐλογημένης Ἀδελφότητάς σας, μέσα σὲ λιγότερο ἀπὸ τέσσερεις μῆνες ὁ Ναός μας εἶναι ἕτοιμος. Εὐγενεῖ δὲ φροντίδι καὶ κόπῳ τοῦ ἀφανοῦς ἥρωος καὶ μετριόφρονος, ἀλλὰ πάντοτε πρόθυμου κ. Σωτήρκου φιλοτεχνήθηκαν καὶ οἱ ὄμορφες εἰκόνες τοῦ τέμπλου μας!
Ἦταν πολὺ συγκινητικὸ νὰ βλέπεις ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ἔναρξης τῶν ἐργασιῶν ἀνέγερσης τοῦ ναοῦ, ὁλόκληρο τὸ χωριὸ νὰ συμμετέχει στὴ θεμελίωσή του. Ἀκόμη καὶ μικρὰ παιδιὰ κουβαλοῦσαν πέτρες ἀπὸ τὸ παρακείμενο βουνὸ, συμβάλλοντας καὶ αὐτὰ μὲ τὶς πενιχρὲς δυνάμεις τους στὸ χτίσιμο τοῦ δικοῦ τους ναοῦ, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ μὴν διαθέτει βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια ἤ «χρυσοὺς κρεμμυδόσχημους τρούλους», ἀλλὰ δένει εὐχάριστα μὲ τὸ περιβᾶλλον καὶ ἑλκύει καὶ θέλγει τὶς ψυχές τῶν ταπεινῶν ἀδελφῶν μας νὰ ἀτενίσουν προσευχητικὰ πρὸς τὸν Κύριο.
Ὁ νέος αὐτὸς ἱερὸς ναός τοῦ ἁγίου Παρθενίου εἶναι πραγματικὰ ἕνα στολίδι γιὰ τὴν περιοχή, καθὼς φαίνεται ἀπὸ χιλιόμετρα μακριά, ἔτσι ποὺ εἶναι σκαρφαλωμένος στὸ ψηλὸ βουνό, καὶ ταυτόχρονα εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα ἐνθαρρυντικὸ μήνυμα τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ ἔργου τοῦ Παλαίφατου καὶ Ἱεραποστολικοῦ Πατριαρχείου μας. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πρόσφατα ξεκίνησε ἔνας ἄδικος πόλεμος ἐναντίον τοῦ Πατριαρχείου μας δυστυχῶς ἀπὸ τὴν ἀδελφὴ Ἐκκλησία τῶν Ρώσων. Εἰσβάλλουν μὲ τὴν δύναμη τῶν ρουβλίων καὶ τῆς πολιτικῆς τοῦ Κράτους τους στὴν Ἀφρικὴ καὶ δημιουργοῦν Ἐκκλησιαστικὸ Σχίσμα, τὶς συνέπειες τοῦ ὁποίου θὰ ἀντιμετωπίσει ὅλη ἡ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ προσεχὲς μέλλον. Ἐξαγοράζουν ἤδη μερικοὺς ἱερεῖς μας, καὶ φέρνουν νέα ἤθη στὴν ἀφρικανική ἤπειρο.
Εἰλικρινά, ἀδελφοὶ μου, θὰ προτιμοῦσα νὰ λειτουργῶ στὴν ἀχυροκαλύβα τοῦ Μκόμπε γιὰ πάντα καὶ νὰ συναναστρέφομαι μὲ τοὺς ταπεινοὺς χωρικούς του, παρὰ νὰ λειτουργῶ σὲ «χρυσὰ παλάτια».
Εὔχομαι πάντα νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας ὅτι ὁ Χριστὸς «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν», καὶ ὅτι «δὲν θεολογοῦμε Ἀριστοτελικῶς, ἀλλὰ ἀλιευτικῶς», ὅπως σοφὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, καὶ ὅπως ἐν τοῖς πράγμασι ἔκανε ὁ Ἅγιος Παρθένιος Λαμψάκου. Δὲν πλησιάζουμε δηλαδὴ τὸν Χριστὸ μὲ ἔπαρση φιλοσοφική, ἀλλὰ μὲ τὴν γνώση καὶ ἐμπειρία ποὺ εἶχαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ποὺ ἦταν ἁπλοὶ ψαράδες.
Εὔχεσθε, παρακαλῶ ἀδελφοί, γιὰ τὸν ξαφνικὸ καὶ ἄδικο πειρασμὸ τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν Ἀφρική.
Μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ πόνο καρδιᾶς
† Ὁ Ἀρούσας Αγαθόνικος
