Πάντοτε σημειώνω τις σκέψεις μου, τις ιδέες μου, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά μου, όχι μόνο τώρα με την παρουσία του κορωνοϊού και της πείνας παγκόσμια και ιδιαίτερα εδώ στην Αφρική.
Οι εκπλήξεις έρχονται χωρίς να το περιμένει κανείς και πάντοτε δίνουν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα όσο κι αν οι καταστάσεις που ζούμε σήμερα είναι κάπως δύσκολες και πολλές φορές συγχύζουν το ανθρώπινο πρόσωπο.
Είναι γεγονός ότι από την ώρα που εμφανίστηκε ο κορωνοϊός η Ορθόδοξή μας Εκκλησία έχει αναλάβει έναν αγώνα προσφοράς και θυσίας προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας και για την ακρίβεια εδώ στην Κένυα.
Έτσι, με τις προσευχές σύγχρονων αγίων και τις ευλογίες του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου, μπόρεσα όλους αυτούς τους μήνες να ταξιδέψω στο εσωτερικό από τη μια άκρη ως την άλλη της Κένυας, προσφέροντας, εκτός από τον προφορικό λόγο, την τέλεση των μυστηρίων της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα εκείνου της Θείας Ευχαριστίας, και τρόφιμα για στήριξη και ανακούφιση των αδελφών μας Ορθοδόξων Χριστιανών και μη. Επίσης, παρ’ όλη την κρισιμότητα των καιρών έγιναν εγκαίνια νέων ιερών ναών σε διάφορες περιοχές.
Ο Κύριός μας έτσι όπως Τον γνωρίσαμε μέσα από τη ζωή Του, με τη ζωντανή παρουσία Του, με τα θαύματα και τις θεϊκές παρεμβάσεις Του, παρ’ όλη την αγιότητα και θεότητά Του παραμένει ξένος και περιφρονημένος, τόσο που στο τέλος έγινε θυσία για όλους μας ακριβώς – ανέβηκε πάνω στον σταυρό, ταπεινώθηκε για να σώσει το ανθρώπινο γένος.
Αυτές λοιπόν τις μέρες αισθάνθηκα την ανάγκη, μέσα από τα πνευματικά και ποιμαντικά μου καθήκοντα, να επισκεφθώ τους αδελφούς μας Ορθοδόξους που ζουν και κινούνται ακριβώς εκεί γύρω στους πρόποδες του όρους Κιλιμάντζαρο. Κοινότητες ιστορικές, δραστήριες και ενισχυτικές, με δύο μεγαλοπρεπείς όμορφους εγκαινιασμένους ναούς και έναν που ήδη είναι έτοιμος να εγκαινιασθεί. Φυσικά είναι ταξίδι μακρινό και κάπως δύσκολο εφ’ όσον στον δρόμο προς το Κιλιμάντζαρο υπάρχει πλήρης ανομβρία και ξηρασία που κάνει τον όλο χώρο φρικτό και απαίσιο. Μα το αίσθημα της αγάπης του Θεού αλλάζει το όλο σκηνικό.
Αυτή η αγάπη δεν παραμένει έτσι ξηρά όπως η φύση, αλλά μετουσιώνεται, μεταμορφώνει και γίνεται χώρος ανάπαυσης και ελπίδας. Με αυτά τα αισθήματα, φθάνω στον πρώτο ναό και εκεί συναντώ πέντε μόνο νέους να με περιμένουν. Με εντυπωσίασε η ευγένεια, η ωριμότητά τους αλλά και οι ωραίες σκέψεις τους. Εκείνη την ώρα της σοβαρής αυτής επαφής και συζήτησης, διέκρινα τη βεβαιότητα και τη σιγουριά που αυτοί οι νέοι έτρεφαν για την παρουσία της Εκκλησίας μέσα στη ζωή τους, τη θετική και ζωντανή παρουσία της Βασιλείας του Θεού που γινόταν ένα πανανθρώπινο συμπόσιο.
Το πιο σημαντικό ήταν ότι βρισκόμαστε στο πουθενά, στο τέρμα ενός ξακουστού και μυστηριώδους χώρου, στους πρόποδες του όρους Κιλιμάντζαρο κι εμείς κάναμε αυτές τις σκέψεις και οραματιζόμαστε πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχουμε τέτοιους νέους με βαθιά θρησκευτική πίστη. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ακριβώς ότι εδώ που βρισκόμαστε βλέπουμε τον ίδιο τον Θεό, μαζί με την ομάδα άλλων «ξένων» γίνεται όμως φίλος και δίνει ελπίδα και προετοιμάζει τη Βασιλεία του Θεού μέσα από τα αγνά και αθώα πλάσματά Του, που ακόμα δεν γνώρισαν το κακό και την αμαρτία αλλά ζουν τον «επουράνιο κόσμο» που τελικά θα τους οδηγήσει και θα φέρει αιώνια μέσα τους την αναμενόμενη και μόνιμη Βασιλεία Του.
Με όλα αυτά που έζησα τις πρώτες στιγμές της συναναστροφής μου με τους «απεσταλμένους» εξ ουρανού νέους, απέβλεπαν για μια ακόμη φορά στην επαλήθευση ότι όντως ο Χριστός έζησε σαν αληθινός Θεός και γνήσιος άνθρωπος κι έτσι με τον τρόπο αυτό επισημοποιείται η πραγματική του ενσάρκωση και τονίζεται η σωτηριώδης επιφανεία του στον κόσμο. Κι επαναλαμβάνουμε ότι βρισκόμαστε στο πουθενά κι όμως βλέπουμε πόσο σημαντική ήταν η απόφαση του Κυρίου μας να εγκαταλείψει τα επουράνια και να έλθει να ζήσει και να κατοικήσει, να γίνει ένα με μας τους ανθρώπους. Όσο εμβαθύνουμε, όσο μπαίνουμε στις λεπτομέρειες αυτής της θεϊκής παρουσίας, τόσο αισθανόμαστε τη δόξα και το μεγαλείο της θεολογίας, της αποδοχής και της άκρας κένωσης και συγκατάβασής Του.
Και δεν μείναμε μέχρι εδώ. Έπρεπε να δούμε και το υπερσύγχρονο ορφανοτροφείο που θα φιλοξενήσει σύντομα όλα τα ορφανά της περιοχής. Εδώ θα δίνεται διαχρονικά το μήνυμα ότι ο ίδιος ο Κύριός μας ήταν σ’ όλη την επί γης ζωής Του ξένος και φιλοξενούμενος. Κι όμως μας δίνει αυτό το εξαίρετο παράδειγμά, το οποίο ζήσαμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους εδώ στο απομακρυσμένο όρος του Κιλιμάντζαρο, που Τον βλέπουμε να είναι έτοιμος ο ίδιος να διακονήσει τον άνθρωπο, τον οποιονδήποτε, της κάθε φυλής και καταγωγής, γλώσσας και ήθους.
Και το αποκορύφωμα… ήταν αποκαλυπτικό! Μυστηριώδες, μυσταγωγικό! Η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών πρώτα και στη συνέχεια ο αγιασμός των υδάτων στον Ιερό Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Είδαμε και γευθήκαμε τον ζήλο και την πίστη των ιερέων μας πρώτα και ύστερα όλου του πιστού λαού του Θεού, ιδιαίτερα των νέων μας. Οι κόποι και οι θυσίες των εργαζομένων δεν πήγαν χαμένοι αλλά στερεώθηκαν και εδραιώθηκαν εκεί στον βράχο της πίστης και της αλήθειας και τώρα, στη δική μας την περίπτωση, στο αιωνόβιο όρος του Κιλιμάντζαρο που στέλνει σε όλους μας το μήνυμα της αγάπης, της ελπίδας και του φωτός, που εκπέμπει η αλήθεια του Ευαγγελίου και ο ίδιος ο Σωτήρας του κόσμου, ότι τη βασιλεία του Θεού έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίσουν όλοι, αφού αυτός ήταν και παραμένει ο ίδιος πάντα σκοπός: η σωτηρία όλων.
† Ο Ναϊρόμπι Μακάριος
