«…Ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καί συμφώνως δοξάζομεν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα». Ηχεί σα χάδι μπολιασμένο με τις παιδικές μας αναμνήσεις, κάπου στη πατρίδα, μες το μικρό γραφικό εκκλησάκι ή τον περικαλλή ενοριακό ναό, πάντοτε όμως μέσα στη Μία Εκκλησιά του Χριστού, στην Εκκλησία των μεγάλων θυσιών και των μεγάλων θαυμάτων. Ύμνος στο Πανάγιο Πνεύμα! Η εορτή της Πεντηκοστής είναι γιορτή της ενότητας της Εκκλησίας.
Ακολουθώντας τα χνάρια τα Αποστολικά αφήσαμε την πατρώα ελληνική γη που λούζεται από τη Χάρη του Παρακλήτου κι ήρθαμε στην άκρη σχεδόν του κόσμου. Σας στέλνουμε τη φωνή μας εκ περάτων, φωνή πρωτοχριστιανική, φωνή μιας Εκκλησίας που τώρα σχεδόν ιδρύθηκε. Προσπίπτουμε στους ευλογημένους αδελφούς συμπατριώτες, που μιλούν ακόμα τη γλώσσα των αρχαίων φιλοσόφων και των Αγίων Πατέρων, του λαού εκείνου που εκ των πρώτων δέχτηκε τον Αγιοπνευματικό φωτισμό και το Αποστολικό κήρυγμα. Η συνεκλεκτή Εκκλησία του Κονγκό-Μπραζαβίλ ξέρει πού αποτείνει λόγο, έστω κι αν η φωνή της προέρχεται εκ περάτων.
«Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν καὶ προθεσμίαν ἐπαγγελίας καὶ ἐλπίδος συμπλήρωσιν…» Τούτη την κορυφαία εορτή της φανερώσεως της Εκκλησίας στον κόσμο αποφασίσαμε να συμπανηγυρίσουμε με τους αδελφούς μας τους «μακράν» του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, τους ορθοδόξους Μπαντού της πόλης του Ιμπφόντο και τους μικρόσωμους βεβαπτισμένους Πυγμαίους των παρακειμένων τροπικών δασών. Φτάσαμε στο διοικητικό διαμέρισμα Λικουαλά, την πλέον απομακρυσμένη και φτωχή περιφέρεια του Κονγκό-Μπραζαβίλ, στο βορρά της χώρας, στα σύνορα με την Γκαμπόν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και το πρώην Ζαΐρ.
Βαδίσαμε σε μια γη που δε μοιάζει μ’ εκείνη της Ελλάδας την ευλογημένη, αλλά που διψασμένη δέχεται τη Χάρη του Θεού! Εκεί τα ανάξια χέρια μας έθεσαν το 2013 τον θεμέλιο λίθο για τον πρώτο ορθόδοξο Ναό και τέσσερα χρόνια μετά, παρά την λυσσαλέα και επίμονη μάχη του μισόκαλου διαβόλου, αξιωθήκαμε να τον εγκαινιάσουμε με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Σε τούτον τον Ναό του Τιμίου Προδρόμου και του Αγίου Νικολάου τελέσαμε τη Θεία Ευχαριστία και τον Εσπερινό της Γονυκλισίας, αναπέμποντας δεήσεις και ικεσίες προς τον Τριαδικό Θεό κατά την μεγάλη μέρα της Πεντηκοστής. Κι όλοι μαζί, Μπαντού, Πυγμαίοι κι Έλληνες, φορείς γλωσσών και διαλέκτων διαφορετικών, εκλήθημεν «εἰς ἑνότητα πᾶντες», κατά το κοντάκιο της Πεντηκοστής, για να «δοξάζωμεν συμφώνως τὸ Πανάγιον Πνεῦμα».
Αυτή η συμφωνία, η αρμονία στην πίστη, στη Χάρη και στο φωτισμό, επιβάλλει πρωτίστως συμφωνία στην έμπρακτη αγάπη. Δεν μπορούσαμε, λοιπόν, να μην βαδίσουμε το απόγευμα της ιδίας φωτοφόρου ημέρας Πεντηκοστής προς τον οικισμό των αδελφών μας Πυγμαίων, μέσα στο τροπικό δάσος του αφρικανικού ισημερινού.
Διασχίζοντας με προσοχή την πυκνή βλάστηση του τροπικού δάσους φτάσαμε στα πρώτα οικήματα. Πλίθινα με σκελετούς από μπαμπού, πόρτες από καλάμια, σκεπές από «βαΐα φοινίκων». Μας καλοσώρισε ο γηραιότερος της φυλής κάνοντας μία αξιοπρεπή υπόκλιση, ασπαζόμενος το χέρι ευλαβικά. Τούτο σημαίνει ότι η φυλή σέβεται και αναγνωρίζει τον πνευματικό πατέρα της, τον Επίσκοπό της. Όλοι φιλικοί με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη άκουσαν με προσοχή τα απλά λόγια περί Πεντηκοστής. Άνοιξαν διάπλατα τα μάτια ακούγοντας ότι το Άγιο Πνεύμα αγκαλιάζει, χαριτώνει, φωτίζει, προστατεύει κάθε άνθρωπο που έχει αγαθή καρδιά και ζωντανή πίστη! Τεράστια η αντίθεση με τα δικά τους πνεύματα, τα πνεύματα του δάσους, που όταν προκληθούν σκορπούν τιμωρία και θάνατο και ζητούν αιμοσταγή εξιλασμό!
Μιλήσαν κι εκείνοι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους και δέχθηκαν με πολύ μεγάλη χαρά τα φτωχά αλλά πολύτιμα γι’ αυτούς δώρα που τους προσφέραμε. Αλάτι για την συντήρηση του κρέατος των θηραμάτων, σπίρτα για το άναμμα της φωτιάς, σαπούνι για την ατομική καθαριότητα, οδοντόβουρτες και οδοντόκρεμες, αντιπυρετικά και αναλγητικά φάρμακα, ζαχαρωτά για τα παιδιά που πραγματικά έκαναν πανηγύρι με το απρόσμενο δώρο!
Πεντηκοστή στη γη των Πυγμαίων. Βαδίσαμε σε μια γη, που πειρασμοί πολύμορφοι και δαιμονικοί καραδοκούν ν’ αρπάξουν ανθρώπινες αθάνατες ψυχές, ν’ αμαυρώσουν τη θεϊκή πνοή που τις εμφύσησε και να τις παρασύρουν στου Άδη τα σκοτεινά κι αλύτρωτα περάσματα μέσα από μαγείες, θυσίες, είδωλα και καταχθόνιες τελετές. Σε τούτες τις πνευματικές Συμπληγάδες οι πύρινες Αγιοπνευματικές γλώσσες της Πεντηκοστής σκόρπισαν το Φως, «το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», έδωσαν δύναμη και επιστηριγμό, παρηγοριά και ελπίδα. Δεκαπέντε είναι προς το παρόν οι νέοι κατηχούμενοι Πυγμαίοι που συνεχίζουν περιοδικά να διδάσκονται την ορθόδοξη πίστη μέσα στο δάσος από τον π. Τιμόθεο, σε μια ιδιαίτερη καλύβα που αποτελεί το «Παρεκκλήσι» της φυλής, ώστε προσεχώς να λάβουν και το άγιο βάπτισμα.
«Ὅτε καταβὰν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον… εἰς ἑνότητα πᾶντας ἐκάλεσεν». Αυτή την ενότητα στηρίξτε, αδελφοί, και δεηθείτε, ώστε ο Δομήτορας της Εκκλησίας Κύριος να στερεώνει τον ιεραποστολικό αγώνα που ξεκίνησαν ιερωμένοι Έλληνες αγωνιστές πριν από εμάς κι εμείς, υπακούοντας στην Εκκλησία, συνεχίζουμε.
† Ο Μπραζαβίλ και Γκαμπόν Παντελεήμων
