Την ώρα που το αεροπλάνο πλησίαζε το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Μαδαγασκάρης, Ανταναναρίβο, σκεφτόμουν πόσο θα έχει αλλάξει η χώρα από την τελευταία φορά που την επισκέφθηκα. Πριν από εννιά χρόνια που είχα έρθει εδώ, είχε πολλή φτώχεια και θυμάμαι πως καθημερινά στο ιεραποστολικό κέντρο στην Αλασούρα μαζεύονταν μέχρι και 1000 παιδιά για να πάρουν λίγο γάλα και μπισκότα…
Στο αεροδρόμιο δεν άλλαξε τίποτα αλλά στους δρόμους γινόταν το αδιαχώρητο. Για να πάμε στην Αλασούρα, χρειάστηκαν πέντε ώρες, ενώ την προηγούμενη φορά που ήρθα δεν έκανα περισσότερη από μία ώρα! Χιλιάδες αυτοκίνητα, παλιάς τεχνολογίας τα περισσότερα, συνωστίζονται στους μικρούς δρόμους της πόλης και κινούνται σημειωτόν… Έτσι έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις καλύτερα τις απίθανες δουλειές που κάνουν οι άνθρωποι για να επιβιώσουν. Κάποιοι πουλάνε τρόφιμα (κρέατα, ψωμιά, λαχανικά, φρούτα, ρούχα, παπούτσια, ξύλα) και κάποιοι άλλοι πουλάνε κάρτες και κινητά τηλέφωνα…
Σε έναν κατηφορικό δρόμο συναντήσαμε μια οικογένεια που έσπαγε πέτρες για να κάνει χαλίκι… Δούλευαν όλοι… Παππούς, γιαγιά, γιος, νύφη… Η τελευταία, η Ταγίν είχε δίπλα της σε ένα καλάθι το μωρό της… Ήταν μόλις ενός μήνα και κοιμόταν παρά τους χτύπους των σφυριών. Ένα μέτρο πιο μακριά ήταν ο γιος της, ο Μίκαελ, τεσσάρων ετών. Είχε κι αυτός ένα σφυρί και έσπαγε πέτρες! Δούλευε με ρυθμό, όπως όλοι οι άλλοι. Δεν σταμάτησε, ακόμη κι όταν μια πετρούλα πετάχτηκε στο μάτι του… Δεν έκλαψε ούτε δευτερόλεπτο, απλώς την έβγαλε και συνέχισε να χτυπά με το σφυρί του τις πέτρες. Ρώτησα πόσα χρήματα παίρνουν και μου είπαν ότι το μεροκάματο για αυτή τη δουλειά είναι 3.500 αριάρια, δηλαδή λιγότερο από ένα ευρώ! Ο Μίκαελ δεν αμοίβεται… Απλώς δουλεύει, γιατί δεν έχει πού να πάει… Σε αυτή την πανέμορφη χώρα, με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στον πλανήτη, το 40% του πληθυσμού είναι αναλφάβητοι, το 50% δεν έχει πρόσβαση σε δίκτυο ύδρευσης και μόλις το 15% έχει ηλεκτρικό ρεύμα… Ποια τύχη μπορεί να έχει ο Μίκαελ;
Ο Μητροπολίτης Μαδαγασκάρης κ. Ιγνάτιος μάς ενημέρωσε για την κατάσταση. Από τα 25 εκατομμύρια των κατοίκων της Μαδαγασκάρης μόνο οι 25.000 είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Από τις 110 ενορίες, οι 75 είναι κτιστές. Υπάρχουν ακόμη αχυροκαλύβες που λειτουργούν ως ναοί…
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε από τις 5.30 το πρωί, γιατί έπρεπε να πάμε σε ένα μακρινό χωριό, 150 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης. Έπλενα τα δόντια μου με εμφιαλωμένο νερό, γιατί το νερό της βρύσης άλλοτε έχει κίτρινο χρώμα και άλλοτε καφέ… Στο ιεραποστολικό κέντρο από τις 6 το πρωί τα παιδιά σχημάτισαν-όπως κάθε πρωί-μια τεράστια ουρά για πάρουν γάλα και μπισκότα. Ανάμεσα τους και ορισμένες μανάδες που κρατούν τα μωρά τους αγκαλιά. Έβρεχε και εκτός από γάλα και μπισκότα, οι Ελληνες εθελοντές μοίρασαν παντόφλες στα ξυπόλητα παιδιά.
Στο δρόμο άνθρωποι βιαστικοί φορτωμένοι με διαφορά πράγματα στο κεφάλι τους, έτρεχαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις σαν τα μυρμήγκια. Μερικοί κουβαλούσαν ξύλα, κλαδιά δένδρων για να ανάψουν φωτιά και να μαγειρέψουν, άλλοι κουβαλούσαν μπιτόνια με νερό και άλλοι τεράστια κομμάτια κρέατος από το κοντινό σφαγείο… Ένας αδύνατος νεαρός είχε πάνω στο κεφάλι του μισό γουρούνι, κάθετα σφαγμένο… Ένας άλλος είχε πάνω στο κεφάλι του ένα μπούτι από μεγάλο ζώο. Τα αίματα από το κρέας έσταζαν πάνω στο σώμα του και από μακριά έβλεπα ένα καταματωμένο άνθρωπο να τρέχει λες και κάποιος τον κυνηγούσε… Ρώτησα τον π. Στέφανο από τι ζώο ήταν αυτό το κρέας και μου είπε ότι είναι ζεμπού, που μοιάζει σαν βουβάλι, αλλά έχει καμπούρα…
Το αυτοκίνητό μας, αφού διέσχιζε τους «βομβαρδισμένους» δρόμους του Ανταναναρίβο και συνέχισε για λίγη ώρα σε άσφαλτο, μπήκε σε έναν δύσβατο χωματόδρομο. Για να διανύσουμε μια απόσταση 35 χιλιομέτρων χρειάστηκαν περισσότερες από δύο ώρες.
Στο χωριό Αμπουιμάνανα μας περίμεναν οι κάτοικοι με αγωνία. Είχαν συγκεντρωθεί στην αυλή ενός σπιτιού, γιατί δεν υπήρχε εκκλησία. Εκεί στην αυλή κατεβάσαμε την κολυμβήθρα, ένα μεγάλο βαρέλι και βαφτίστηκαν 27 άτομα… Ο μικρότερος ήταν 10 μηνών και ο μεγαλύτερος 67 ετών. Ακολούθησαν οι γάμοι… Έξι ζευγάρια που βαφτίστηκαν πριν από λίγο παντρεύτηκαν. Λίγο πριν φύγουμε μοιράσαμε μεταχειρισμένα ρούχα από την Ελλάδα. Η χαρά των κατοίκων που έπαιρναν τα ρούχα ήταν απερίγραπτη. Ειδικά των παιδιών που βρήκαν ορισμένα παιχνίδια ανάμεσα στα ρούχα.
Στη διάρκεια της παραμονής μας στην Μαδαγασκάρη, επισκεφθήκαμε το ορφανοτροφείο, το γηροκομείο, το πολυιατρείο, εκκλησίες και σχολεία που δημιουργήθηκαν και λειτουργούν από τη Μητρόπολη Μαδαγασκάρης με τη βοήθεια δωρητών. Όπως μας είπε ο Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος, οι δωρεές μετά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχουν μειωθεί γι’ αυτό δημιουργήθηκαν δύο φάρμες, από όπου γίνεται προσπάθεια να τροφοδοτούνται όλες οι δραστηριότητες.
Φεύγοντας από τη Μαδαγασκάρη νιώθεις τα βλέμματα των κατοίκων να σε ακολουθούν. Ειδικά τα βλέμματα των παιδιών που περιμένουν κάθε πρωί στην ουρά για να πάρουν ένα ποτήρι γάλα και λίγα μπισκότα, νομίζω ότι θα με συνοδεύουν σε όλη μου τη ζωή…
Νίκος Ασλανίδης
Δημοσιογράφος-Τακτικό μέλος της Αδελφότητας
