Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Χριστός Ανέστη!
Όπως χαράσσω τις ταπεινές αυτές σκέψεις, βρίσκομαι ακόμα και ζω, έντονα, μέσα στο πνεύμα της Αναστάσεως του Κυρίου, που πραγματικά αγκαλιάζει όλη την οικουμένη και μεταφέρει αυτό το μήνυμα σε όλες τις φυλές, γλώσσες, κουλτούρες κάθε καταγωγής και προέλευσης. Έτσι όλο το σύμπαν μεταμορφώνεται και λαμβάνει μια νέα μορφή, εκείνη της αποδοχής και της καλλιέργειας της βαθιάς πνευματικής αλλαγής και μεταμορφώσεως προς κάθε ανθρώπινη δημιουργία. Όλα χαίρονται και πανηγυρίζουν μέσα στη φύση και την παρουσία του Αναστημένου Χριστού, που είναι η πηγή της αγάπης, της αποδοχής, της ειρήνης, της συμφιλίωσης, της συγγνώμης και της καταλλαγής.
Επειδή όμως ζω και εργάζομαι μέσα στο χώρο της εξωτερικής ιεραποστολής για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητος και άπρακτος μπροστά στο θέαμα, που αντιμετωπίζω καθημερινά, τη στιγμή που προσπαθώ να φέρω το μήνυμα του ευαγγελίου στις φυλές και να απαλύνω τον πόνο και τις δοκιμασίες των αγίων αυτών ψυχών. Μια πρόσφατη ποιμαντική μου επίσκεψη γύρω από το όρος Κιλιμάντζαρο με προβλημάτισε βαθιά και δημιούργησε μέσα μου πολλά ερωτηματικά και ταυτόχρονα, εκτός του ότι με λύπησε, με έφερε μπροστά σε τεράστιες ευθύνες, όταν αντίκρισα γυμνά παιδάκια, νηστικά και πεινασμένα, διψασμένα, ρακένδυτα.
Και εξηγούμαι: Ο ιερέας μας από τη φυλή Μασάι π. Τίτος, με πήρε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, όπου αντίκρισα παιδάκια ορφανά και εγκαταλελειμμένα, που κάλυπταν τα σκελετωμένα τους σωματάκια, χωμένα κυριολεκτικά μέσα στη σκόνη, κάτω από τον καυτερό ήλιο, αφού δεν έβρεχε για πολλούς μήνες. Δεν ήθελα φανερά να εκδηλώσω τα αισθήματά μου, για να μην προσθέσω περισσότερη ένταση και θλίψη. Δεν μπόρεσα να βοηθήσω όσο έπρεπε. Τα λίγα που είχα τα διέθεσα τουλάχιστον, για να φάνε ρύζι τις επόμενες μέρες.
Θα σταματήσω εδώ και θα συνεχίσω με την επίσκεψή μου στο άλλο νηπιαγωγείο του ιερέα της φυλής Κικούγιου, του π. Μάρκου, και το μικρό ορφανοτροφείο του Μασάι ιερέα, του π. Τίτου, που και οι δύο θυσιάζονται αλλά δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Εκείνο το οποίο κάνει η Μητρόπολη για να βοηθήσει τα παιδάκια αυτά για ένα γεύμα και πρόγευμα, δωρεάν μόρφωση και στολή, ακόμα και παπούτσια, είναι να ζητούμε είκοσι ευρώ τον μήνα!
Πρόσφατα, συμμετείχα σ’ ένα διεθνές συνέδριο σε μια από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Όλα ήταν πληρωμένα και για κάθε γεύμα μάς είπαν ότι στοιχίζει είκοσι ευρώ! Σκέφτηκα και προβληματίστηκα βαθιά για τη σύγκριση που έκανα με την κατάστασή μας στην Αφρική, και παραδέχθηκα ότι πολλά μπορούμε να κάνουμε, αγαπητοί φίλοι της Ιεραποστολής. Τα αφήνω όλα στην κρίση σας και των υποστηρικτών σας.
Για όλη αυτή την ταλαιπωρία που περνούν τα ορφανά και δυστυχισμένα παιδάκια δε φταίνε ούτε οι γονείς τους ούτε ο Θεός ούτε κανένας άλλος. Είναι όμως μια θλιβερή πραγματικότητα, όπου δεν έχουν δικαίωμα να μιλήσουν ή να φωνάξουν για την αδικία που περνούν, αν και αυτά αποτελούν μέρος του κοινωνικού μας συστήματος. Με πόνο διαπιστώνω ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν τη χαρά να απολαύσουν τη φύση και τις ομορφιές της, να δοκιμάσουν και να νιώσουν την ικανοποίηση που προσφέρει η συμμετοχή τους στην καθημερινή πραγματικότητα και να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες γι’ αυτούς.
Είναι οδυνηρό, κάθε φορά που βρίσκομαι σ’ αυτόν τον πειρασμό με μικρά και ορφανά που με περικυκλώνουν καθημερινά. Όμως έχω την παρηγοριά ότι υπάρχει χώρος, και πολύς μάλιστα, για τον ίδιο το Θεό, που ξεπερνά κάθε φραγμό και όριο, ακριβώς για να ξεκουράσει και να αναπαύσει τις ψυχές των μικρών αυτών παιδιών, αν εμείς συγκινηθούμε και δράσουμε αποτελεσματικά για τη σωτηρία τους.
†Ο Ναϊρόμπι Μακάριος
