Όταν αποφάσισα να έρθω στην Ινδία, στο ορφανοτροφείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Καλκούτα και το ανακοίνωσα σε φίλους, μου έκαναν όλοι την ίδια ερώτηση: «Και Χριστούγεννα πού θα κάνεις; Τουλάχιστον θα έχεις κανέναν δικό σου εκεί;» Τους απάντησα «Ναι, θα έχω τη θεία μου, την αδελφή Νεκταρία»!
Είναι αλήθεια ότι τα Χριστούγεννα είναι μια οικογενειακή γιορτή και τα περνάς με αγαπημένα πρόσωπα. Ήρθα όμως στην Καλκούτα και με υποδέχτηκε μια μεγαλύτερη οικογένεια. Περισσότερα από 100 αγόρια και κορίτσια, που μένουν στο ορφανοτροφείο, με δέχτηκαν σαν αδερφό και περάσαμε μαζί αυτές τις Άγιες Ημέρες.
Λίγες μέρες πριν τις γιορτές, τα μεγάλα κορίτσια έφτιαξαν πρόσφορα για τη Θεία Λειτουργία στον ελληνικό Ναό μας της Καλκούτας, καθώς και στην εκκλησία στο Ορφανοτροφείο Θηλέων. Ο χώρος του ορφανοτροφείου ήταν σε κλίμα εορταστικών προετοιμασιών. Παραμονή Χριστουγέννων, τα μεγάλα κορίτσια πήγαν να καθαρίσουν την εκκλησία. Γυάλισαν όλα τα σκεύη, σκούπισαν, σφουγγάρισαν και την διακόσμησαν με πολύχρωμα λουλούδια, ώστε να είναι έτοιμη για την υποδοχή των πιστών, που θα έρχονταν στην εκκλησία, για να γιορτάσουν την Γέννηση του Χριστού.
Αγόρια, κορίτσια, αλλά και πολλοί πιστοί από το χωριό και την γύρω περιοχή κατέφθασαν το βράδυ για την ολονυκτία των Χριστουγέννων. Στο ψαλτήρι ήταν οι κοπέλες του ορφανοτροφείου, που έψελναν τους ύμνους σε βυζαντινή μουσική στα ελληνικά, στα αγγλικά και στα μπενγκάλι. Από το 7χρονο αγοράκι μέχρι τον ηλικιωμένο κύριο, όλοι παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία χωρίς να μιλούν και συμμετείχαν σιωπηλά στο Μυστήριο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι γνώρισαν τον Χριστό, βαπτίστηκαν και έγιναν πιστοί σε μια χώρα όπου ο Χριστιανισμός αποτελεί μειονότητα και ο φανατισμός είναι έντονος. Είναι αληθινοί χριστιανοί και ένιωσα απεριόριστο θαυμασμό προς το πρόσωπό τους και θα τους έχω σαν παράδειγμα για την δική μου προσωπική και πνευματική ζωή.
Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, μαζευτήκαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι στην τραπεζαρία του ορφανοτροφείου, για να πιούμε τσάι, να φάμε κέικ και οι κυρίες να τραγουδήσουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ανήμερα το μεσημέρι, συγκεντρωθήκαμε όλοι στον ίδιο χώρο, για να απολαύσουμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Το κλίμα ήταν τόσο ωραίο και γιορτινό! Τα παιδιά ήταν χαρούμενα και το φαγητό λιτό αλλά υπέροχο.
Το απόγευμα, με μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών, επισκεφτήκαμε τον Ιερό Ναό στην Καλκούτα. Μου είχε πει η αδελφή Νεκταρία, ότι τέτοια μέρα έρχεται πολύς κόσμος από το πρωί, για να προσκυνήσει. Αυτό που αντίκρισα όμως, δεν το είχα φανταστεί. Καθίσαμε λίγες ώρες στην εκκλησία, για να τη δούμε και να προσκυνήσουμε, και μέσα σε αυτές τις ώρες χιλιάδες κόσμος πέρασε, για να ανάψει ένα κερί και να προσκυνήσει. Η ουρά έξω από την εκκλησία ήταν τεράστια όλο αυτό το διάστημα. Το εντυπωσιακό όμως είναι, ότι ο κόσμος αυτός δεν ήταν Χριστιανοί. Ήταν Ινδουιστές, οι οποίοι ωστόσο αναγνωρίζουν και σέβονται τον Χριστό.
Για ακόμη μια φορά εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από την ευλάβεια αυτού του κόσμου. Μέσα στην εκκλησία ήταν ήρεμοι και γαλήνιοι και όταν έφταναν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας με τον Ιησού Χριστό, έσκυβαν να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Ινδοί όλων των ηλικιών, πέρασαν μέσα στην όμορφα στολισμένη Ορθόδοξη εκκλησία.
Το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο και μοναδικό. Ο Ναός εσωτερικά ήταν τόσο ωραία φωταγωγημένος και τόσο όμορφα στολισμένος! Εξωτερικά, τόσο το κτίριο, όσο και τα γύρω δέντρα και η φάτνη, ήταν φωτισμένα με εντυπωσιακά λαμπάκια. Όλα είχαν στολιστεί με αξιοθαύμαστη επιμέλεια και προσοχή, δείγμα ευλάβειας και Πίστης, αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τον τεχθέντα Σωτήρα Χριστό.
Η άνθηση της Ιεραποστολής σ’ αυτή τη μακρινή χώρα είναι έργο ευλογημένο, που προβάλλει την Ορθοδοξία ως θρησκεία αγάπης και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και τιμά όλους αυτούς που το στηρίζουν, τόσο υλικά όσο και ηθικά.
Μακάρι ο Θεός να φωτίζει όλους τους υπεύθυνους αυτού του αξιόλογου έργου και να τους δίνει δύναμη και υγεία, να συνεχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα, για να αλλάξουν τη ζωή ακόμη περισσότερων ανθρώπων, που έχουν ανάγκη.
Έκτωρ Ρουμελιώτης
