Ένα από τα ουσιαστικότερα και δυσκολότερα επιτεύγματα της ιεραποστολικής δραστηριότητας είναι η μεταφορά και μετάδοση των ιερών κειμένων, αλλά και της καθημερινής προσευχητικής πρακτικής της Εκκλησίας, σε γλώσσα εύληπτη και κατανοητή από τους εκάστοτε ευαγγελισθέντες ή διαρκώς αναβαθμιζόμενους ευαγγελικά λαούς.
Η γλώσσα αποτελούσε και αποτελεί το όχημα, μέσω του οποίου η γνώση, η πίστη και η αγάπη για το Δημιουργό και Λυτρωτή Θεό μπορούν να φυτευτούν μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, που κλήθηκε από το Άγιο Πνεύμα να γίνει «καινή κτίση».
Είναι δε πάγια τακτική της Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας να απευθύνεται στους εκτός Χριστού διαβιούντες λαούς και να τους προσκαλεί στη ζώσα και σώζουσα πίστη, προσλαμβάνοντας και αξιοποιώντας τα λεκτικά σχήματα και γενικά το γλωσσικό υπόβαθρο των λαών αυτών.
Στην προσπάθειά της αυτή η Εκκλησία έρχεται αντιμέτωπη με πληθώρα προκλήσεων, διλημμάτων και, πολλές φορές, αδιεξόδων. Στην πλειονότητά τους, γλώσσες φτωχές, περιγραφικές, αδύναμες να αποδώσουν νοηματικό πλούτο και βάθος και χωρίς ποικιλία στην έκφραση, καλούνται να γίνουν φορείς του μηνύματος της σωτηρίας και της θέωσης εν Χριστώ Ιησού.
Εκεί εντοπίζεται κυρίως ο αγώνας και η αγωνία κάθε ιεραποστολικού ανοίγματος: Πώς ο ανυπέρβλητος πλούτος της εκκλησιαστικής εμπειρίας θα μπορέσει να γίνει απόκτημα, ήθος και έθος ζωής των «ἐν χώρᾳ μακρᾷ καί ξένῳ τῷ τρόπῳ διαγόντων» παιδιών του Θεού, χωρίς να απολεσθούν ή να προδοθούν τα ουσιώδη γνωρίσματα αυτής της εμπειρίας;
Αν μάλιστα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο χωροχρόνο της αφρικανικής ηπείρου, θα διαπιστώσουμε με οδύνη και οξύ προβληματισμό, ότι, παράλληλα με τη σκοτοδίνη που προκαλεί η πανσπερμία των γλωσσών που ούτως ή άλλως είναι τραγικά φτωχές εκφραστικά, συνυπάρχει ένα ακόμη αδιέξοδο: η επιδερμική έως ανύπαρκτη σχέση των Αφρικανών με το βιβλίο κάθε είδους.
Πώς λοιπόν ο πιστός και βαπτισμένος χριστιανός στην Αφρική θα μυηθεί στα θαυμάσια μυστήρια της Θείας Αποκάλυψης, όταν δεν έχει βιβλία στην γλώσσα του, ή κι αν έχει, δεν διαβάζει; Αν η μόνη ευκαιρία για εκείνον να πιάσει βιβλίο στα χέρια του και να διαβάσει από αυτό είναι η ώρα της θείας λατρείας, τότε ακριβώς θα πρέπει η Εκκλησία να τον βοηθήσει να το κάνει. Προσφέροντάς του τα λατρευτικά κείμενα και αναγνώσματα μεταφρασμένα στην γλώσσα που κατανοεί, τον παρακινεί και τον στηρίζει στο να εισέλθει στο κλίμα του θελήματος του Θεού.
Χώρες με μεγάλο φυσικό πλούτο αλλά ταυτόχρονα υπερβολικά φτωχές. Όχι με την έννοια που ο κόσμος δίνει στην φτώχεια, αλλά με την έννοια την οντολογική και πνευματική. Τόποι με κρυμμένους «θησαυρούς» στα σπλάγχνα τους, αλλά πενόμενοι σε Αλήθεια και επίγνωση.
Εκεί η Εκκλησία καλείται να σκύψει ευλαβικά και με υπομονή και επιμονή να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες σποράς του δικού της πολύτιμου και ανεκτίμητου θησαυρού στην άγονη και ακαλλιέργητη αχανή ήπειρο, να την γονιμοποιήσει και να την καταστήσει ικανή να παράγει καρπούς για την αιωνιότητα.
Εδώ ακριβώς είναι που η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής στη Θεσσαλονίκη έρχεται, για πολλοστή φορά, να δώσει το «παρών» και να υποστηρίξει δυναμικά το έργο των διακόνων του Ευαγγελίου, χρηματοδοτώντας και κάνοντας πραγματικότητα ένα άπιαστο όνειρο: το “Masomo ya mitume”, την έκδοση των Αποστολικών Αναγνωσμάτων κάθε ημέρας του εκκλησιαστικού έτους, στη γλώσσα των Τανζανών, τα Σουαχίλι, σύμφωνα με την τάξη της Ορθοδόξου λατρευτικής παράδοσης. Έτσι ώστε, κάθε μέρα ένα νέο Αποστολικό Διαμάντι να πλουτίζει την καρδιά και το πνεύμα εκείνων που παροικούν στη χώρα των διαμαντιών. Κάθε μέρα, ένας πνευματικός σπόρος να πέφτει στη γη, έως ότου κάποτε το Πνεύμα τον μεταμορφώσει σε ένα μεγάλο δέντρο, με δυνατά κλαδιά, πλούσιο φύλλωμα και εύχυμους καρπούς, που θα προσφέρει δροσιά, ανάπαυση και τροφή σε πολλούς «κοπιώντας και πεφορτισμένους». Αμήν.
† Ο Μουάνζας Ιερώνυμος
