«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε…»: Ηχεί σα χάδι μπολιασμένο με τις παιδικές μας αναμνήσεις, κάπου στην πατρίδα, μες στο μικρό γραφικό εκκλησάκι ή τον περικαλλή ενοριακό ναό, πάντοτε όμως μέσα στη Μία Εκκλησιά του Χριστού, στην Εκκλησία των μεγάλων θυσιών και των μεγάλων θαυμάτων. Ύμνοι στου Λυτρωτή τη Μάνα, τη Μάνα και παρηγοριά των Ορθοδόξων όλων, των Ελλήνων και των εκ περάτων. Η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι γιορτή της ενότητας της Εκκλησίας. Από αυτά τα πέρατα του κόσμου σύννεφα τους Αποστόλους άρπαξαν και τους μετέφεραν στο ταπεινό οίκημα της Γεθσημανής, για να κηδέψουν την Παναγιά. Τη Παναγιά της σιωπής, των δακρύων, των πόνων, των αδικουμένων, των ξένων, των σκλάβων, τη Φοβερά Προστασία των κατατρεγμένων, των θλιβομένων την Παραμυθία, της Ζωής της ίδιας τη Μεγαλόχαρη Μητέρα.
Ακολουθώντας τα χνάρια τα Αποστολικά αφήσαμε τη γενέθλια γη των προγόνων, «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο», που λούζεται από τη Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος, στεριωμένη εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια στην πίστη προς τον Τριαδικό Θεό. Κι ήρθαμε στην άκρη σχεδόν του κόσμου και στέλνουμε τη φωνή μας εκ περάτων, φωνή πρωτοχριστιανική, φωνή μιας Εκκλησίας που τώρα σχεδόν ιδρύθηκε. Προσπίπτουμε στους ευλογημένους αδελφούς συμπατριώτες, που μιλούν ακόμα τη γλώσσα των αρχαίων φιλοσόφων και των Αγίων Πατέρων, του λαού εκείνου που πρώτος αποδέχτηκε του Πρωτοκορυφαίου Παύλου το κήρυγμα. Η συνεκλεκτή Εκκλησία του Κονγκό-Μπραζαβίλ ξέρει πού αποτείνει λόγο, ακόμα κι αν η φωνή της προέρχεται εκ περάτων.
Οι Απόστολοι στην κλίνη της Παρθένου προσκόμισαν τη παρουσία τους κι από την κλίνη αυτή στο κενό Της μνήμα προσέπεσαν… Πώς θα μπορούσε η Μάνα της Ζωής απ’ το θάνατο να νικηθεί; Νικήθηκαν στ’ αλήθεια οι όροι της φύσεως σ’ Εσένα, Παρθένε Άχραντε! Στα πέρατα λοιπόν της Αφρικής αυτή τη Μάνα επικαλούμαστε, αυτή την Ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού μέλπουμε. Μιλάμε υιικά στην ίδια Μάνα, στην ίδια Θεοδόχο αγκαλιά αναπαυόμαστε. Σ’ Αυτήν προστρέχουμε σε θλίψεις άλλες από εκείνες της πατρίδας, που πάντα θλίψεις ωστόσο παραμένουν, σ’ Αυτήν την ίδια μάνα βρίσκουμε καταφυγή.
Βαδίζουμε σε μια γη που δε μοιάζει μ’ εκείνη της Ελλάδας την ευλογημένη, αλλά που διψασμένη δέχεται τη Χάρη του Θεού, σε μια γη που έμαθε να λατρεύει τον Αληθινό Θεό τα τελευταία χρόνια και να στήνει εκκλησιές, άλλοτε πρόχειρες κι άλλοτε μόνιμες, αλλά τις στήνει! Και μέσα σ΄ αυτές λατρεύει τον Θεό, που αποκαλύφθηκε στον ανθρώπο εν Χριστώ Ιησού και ικετεύει σε άρρηκτη ενότητα με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως γύρω από τη νεκρική και ζωηφόρο συνάμα κλίνη της Παρθένου εκφράστηκε, εκεί που εκ περάτων οι Απόστολοι προσήλθαν.
Βαδίζουμε σε μια γη που πειρασμοί πολύμορφοι και δαιμονικοί καραδοκούν ν’ αρπάξουν ανθρώπινες αθάνατες ψυχές, ν’ αμαυρώσουν την θεϊκή πνοή που τις εμφύσησε και να τις παρασύρουν στου Άδη τα σκοτεινά κι αλύτρωτα περάσματα μέσα από μαγείες, θυσίες, είδωλα και καταχθόνιες τελετές.
Αυτή την εκ περάτων φωνή ακούστε, αδελφοί, και δεηθείτε στη Μάνα των Ορθοδόξων, να στερεώνει τον ιεραποστολικό αγώνα που ξεκίνησαν ιερωμένοι Έλληνες αγωνιστές πριν από εμάς κι εμείς, υπακούοντας στην Εκκλησία, συνεχίζουμε. Γίνετε, αδελφοί, οι γέφυρες να ακουστεί το “Χαίρε” της νίκης του Θανάτου ακόμα και στα πιο δυσπρόσιτα μέρη τούτης της άκρης του ισημερινού, ώστε στην αγκαλιά της ίδιας Μάνας «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» να δοξολογείται το Όνομα του Παναγάθου Θεού και τα ελέη Του να είναι πάντοτε «μετά πάντων ἡμῶν».
† Ο Μπραζαβίλ και Γκαμπόν Παντελεήμων
