Τη σπουδαιότητα του νερού όλοι μας τη γνωρίζουμε. Το νερό προσφέρει στον άνθρωπο ζωή. Είναι ένα απαραίτητο στοιχείο που χωρίς αυτό δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει. Στην πραγματικότητα ζωή χωρίς νερό είναι ανύπαρκτη. Ίσως, εμείς, στη δική μας χώρα, να μην έχουμε ζήσει καταστάσεις δύσκολες και το νερό να μη μας έχει λείψει ποτέ. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη μας που στερούνται αυτού του πολύτιμου στοιχείου.
Ως Xριστιανοί γνωρίζουμε ότι ο Θεός χρησιμοποίησε το νερό σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, όταν δημιούργησε τον ουρανό και τη γη, δείχνοντας έτσι ότι το νερό ήταν ένα απαραίτητο στοιχείο μέσα στα δημιουργήματα του Θεού, που θα ζούσαν μέσα σ’ αυτόν τον όμορφο κόσμο. Βέβαια, το θέμα περιπλέκεται όταν θέσουμε το ερώτημα αν το νερό είναι διαθέσιμο παντού και ακόμα αν εκεί που υπάρχει το νερό είναι προσιτό σε όλους.
Εδώ, στην Αφρική, τα πράγματα διαφέρουν. Βλέπουμε πολλές φορές σκηνές που μας συγκλονίζουν. Σε πολλές περιοχές, συναντάμε από παιδάκια μέχρι νέους και νέες, γυναίκες και άνδρες, που κουβαλούν στα κεφάλια τους μπιτόνια βαριά με νερό από αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων είτε για να μαγειρέψουν είτε για να πλύνουν και να πλυθούν. Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί, οπωσδήποτε, σε μας που το έχουμε καθημερινά στη ζωή μας και γευόμαστε την ανεκτίμητη αξία του, ερωτηματικά και απορίες: Πώς οι άνθρωποι αυτοί σπαταλούν τον τόσο πολύτιμο χρόνο τους για να φέρουν νερό στο σπίτι τους;
Όταν επισκεπτόμουν ένα δημοτικό σχολείο, είδα τα παιδάκια να σχηματίζουν μια ολόκληρη ουρά και να κουβαλούν νερό στα κεφάλια τους, ανεβοκατεβαίνοντας προς τον τόπο, όπου υπήρχε ένα ποτάμι. Προβληματίστηκα και ρώτησα το διευθυντή και η απάντηση που μου έδωσε ήταν ότι «ναι, εδώ στο σχολείο μας δεν υπάρχει τρεχούμενο, πόσιμο νερό». Όταν, από περιέργεια, θέλησα να δω τι είδους νερό ήταν αυτό που κουβαλούσαν τα παιδάκια, διαπίστωσα ότι ήταν τόσο βρώμικο που σκέφτηκα αμέσως ότι οπωσδήποτε τους μετέδιδε τόσα πολλά μικρόβια και ασθένειες που διερωτήθηκα αν ήταν καλύτερα να ζήσουν και χωρίς αυτό. Ο διευθυντής, που διάβασε την απορία μου αυτή, μου έδωσε την απάντηση: «Αυτό έχουμε, αυτό χρησιμοποιούμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή». Φυσικά, μετά από το περιστατικό αυτό η ιερά Μητρόπολη Κένυας ενδιαφέρθηκε έτσι ώστε να εγκαταλειφτεί αυτό το φαινόμενο και να δώσει την πρέπουσα λύση. Μεταφέραμε με αγωγό καθαρό νερό από την πηγή του βουνού, έτσι ώστε τα παιδάκια αυτά να πίνουν και να λούζονται με καθαρό νερό, χωρίς μικρόβια και ασθένειες. Έτσι, η ταλαιπωρία τους έληξε μια για πάντα. Τώρα το χαίρονται και το απολαμβάνουν χωρίς φόβο.
Κατά τη δεκαετία του 1970, όταν πρωτοταξίδευα στη γειτονική χώρα της Ουγκάντας, με πληροφόρησαν ότι έπρεπε στο ταξίδι μου να φέρω μαζί μου νερό, ένα ή δύο μπουκάλια. Ρώτησα αν ήταν για να πίνω ή για άλλη χρήση και με ενημέρωσαν ότι το νερό αυτό θα το χρησιμοποιούσα για να πίνω και να πλένομαι. Μα είναι δυνατόν να υπάρχει τόπος που να μην μπορούν να μου δώσουν λίγο νερό! σκέφτηκα. Κουβάλησα μαζί μου ένα μπουκάλι και από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να το φυλάξω όλες τις ημέρες της εκεί παραμονής μου, είτε για να πίνω είτε για να πλένω τα δόντια μου. Αυτό το μπουκάλι, λοιπόν, ήταν η σωτηρία μου, γιατί σε αυτό το ταξίδι εκτίμησα πραγματικά την αξία του νερού. Από τότε με συνοδεύει πάντοτε στις διάφορες περιοδείες μου στις απομακρυσμένες και άνυδρες περιοχές της Κένυας.
Ο Κένυας Μακάριος
