«Μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ γλώττῃ ἀλλ΄ ἐν ἒργῳ καί ἀληθείᾳ» (1 Ιω. 3,18)
Η Εκκλησία, ως το μυστήριο της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, είναι αδύνατο να ορισθεί, δεν παρουσιάζεται με δογματικές διατυπώσεις και εξηγήσεις. Με κρηπίδα της το έργο, το πάθος και τη δόξα του Χριστού, η Εκκλησία αναγεννά πνευματικώς τον άνθρωπο και του προσφέρει την κατά χάριν μετοχή του Θεού. Σε αυτόν τον επαναπροσανατολισμό της ανθρώπινης υπάρξεως εντός της Εκκλησίας, κομβικός είναι ο ρόλος που διαδραματίζει η ιεραποστολή, ως κλήση μαρτυρίας και διακονίας, η κλήση των Εθνών προς σπορά και απόδοση “καρποῦ μένοντος” (Ιω. 15,16)
Η ιεραποστολή είναι αποστολή μεταδόσεως της ευαγγελικής αληθείας. Είναι ευθύνη συνάξεως και οικοδομής στο σώμα της Εκκλησίας των τέκνων του Θεού και ευθύνη καθοδηγήσεως αυτών στην πίστη. Ωστόσο “ἡ πίστις, ἐάν μή ἒχῃ ἒργα, νεκρά ἐστίν καθ΄ ἑαυτήν” (Ια. 2,17). Και η πίστη καθίσταται ζώσα, μόνο εάν είναι “δι΄ ἀγάπης ἐνεργουμένη” (Γαλ. 5,6), αγάπης δε “οὐ τῆς τυχούσης ἀλλά τῆς συγκολλώσης ἡμᾶς καί ἀδιασπάστως ἒχειν πρός ἀλλήλους ποιούσης” (Ι.Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα εἰς τήν Πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολήν 11,1 PG 62,79).
Αυτή ακριβώς η αξεδιάλυτη συνύπαρξη πίστεως και έργων αγάπης προς εκείνους που έχουν ανάγκη αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της διακονίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής στο χώρο της πνευματικής του δικαιοδοσίας, από τη Μεσόγειο Θάλασσα στο βορρά έως το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος στο νότο, από το Κέρας της Ερυθραίας στην ανατολή έως το Πράσινο Ακρωτήριο στη δύση. Και αν πρέπει να βρεθεί μια μόνο έννοια για να περιγράψει αυτό το πάντρεμα πίστεως και αγάπης στους ιεραποστολικούς μας πυρήνες ανά την Αφρική, τότε δεν υπάρχει πλέον κατάλληλη παρά εκείνη της ανθρωπιάς.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διακονεί το πνευματικό γεώργιο της Αφρικής, ενθυμούμαι την συναντίληψη της Αδελφότητος Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής προς τον αγώνα της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων να συναντήσει τον άνθρωπο της Αφρικής, να μοιραστεί μαζί του τα αιτήματα της ζωής, να δώσει απαντήσεις στα υπαρξιακά του ερωτήματα. Αλλά και σήμερα που, συν Θεώ, έχω επωμιστεί την ευθυνοφόρο πηδαλιουχία της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων, η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής εξακολουθεί απροϋπόθετα να συμμερίζεται την πρόκληση της ιεράς αποστολής προς κατάσταση των εθνών της Αφρικής συγκληρονόμων και συμμετόχων της επαγγελίας του Θεού «ἐν τῷ Χριστῷ διά τοῦ εὐαγγελίου» (Εφ. 3, 2-6).
Δια της περιοδικής της εκδόσεως αντιλαμβάνεται εμπράκτως ότι απαραίτητη προϋπόθεση της λυσιτελούς κλήσεως των λαών της Αφρικής προκειμένου να μετάσχουν της χαρμόσυνης ειδήσεως του Ευαγγελίου με το λόγο, το έργο, την προσευχή και τη λατρεία, την καθημερινή μαρτυρία της χριστιανικής ζωής, είναι να καταστεί το ευλαβές ποίμνιο της Μητέρας Πατρίδος κοινωνός του τιτάνιου έργου ανακαινίσεως των ψυχών των Αφρικανών αδελφών στα νάματα της πατρώας Ορθοδοξίας και της ενδυναμώσεως τους στη σχέση τους με τον Θεό διά του εγκεντρισμού τους στην αειθαλή παράδοση της Εκκλησίας μας.
Διά της περιοδικής εκδόσεως της Αδελφότητος Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, ευαισθητοποιούνται και συστρατεύονται στον αγώνα μας χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι άνθρωποι, οι οποίοι είτε εθελοντικά προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες στις ιεραποστολικές μας εστίες, είτε συνδράμουν από το περίσσευμα ή το υστέρημα της αγαπώσης καρδίας τους προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι χρειώδεις υλικές ανάγκες της ιεραποστολής. Όλοι μαζί έρχονται συναρωγοί σε μια πρωτοχριστιανικής δυναμικής διαδικασία προσλήψεως και μεταμορφώσεως νεοεισερχομένων Αφρικανών στην πίστη και βιωματικής καταθέσεως στο ταμιευτήριο της καρδιάς τους του χρυσού και του αργύρου των αληθών χαρίτων της πίστεως προς οντολογική τους πλήρωση. Έτσι αναφύονται στο πνευματικό θερμοκήπιο της Ορθοδόξου Αφρικής τύποι “τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει” (Α’ Τιμ. 4,12).
Την Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, που μοιράστηκε τους αγώνες και τις αγωνίες μας, συμμερίστηκε τις ελπίδες και τα οράματά μας, απροϋπόθετα συμπορεύτηκε μαζί μας και απλόχερα μας συνέδραμε, τιμούμε σήμερα επ΄ ευκαιρία της συμπλήρωσως πενήντα χρόνων κατά Χριστόν παρουσίας και δράσεως. Επιδαψιλεύουμε δε προς αυτήν τις πατρικές ευχές και τις πατριαρχικές μας ευλογίες, επαναβεβαιώνοντας την νοητή αμοιβαία δέσμευση να καταβάλλουμε όλοι, ο καθένας από τις δικές του επάλξεις, κάθε δυνατή προσπάθεια προς μόρφωση της Καινής κατά Χριστόν Κτίσεως.
Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης
†Ὁ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β΄
Ἐν τῇ Μεγάλῃ Πόλει
τῆς Ἀλεξανδρείας
τῇ 6ῃ Νοεμβρίου 2013
