Από την πρωτεύουσα Μπραζαβίλ αναχωρήσαμε αεροπορικώς την 27η Νοεμβρίου. Μετά από μία ώρα και δέκα λεπτά πτήση πάνω από την απέραντη κογκολέζικη ζούγκλα, προσγειωθήκαμε στο σύγχρονο αεροδρόμιο του Impfondo, δίπλα στο μεγάλο ποτάμι.
Χάρηκα τη μικρή ενορία μας στη Θεία Λειτουργία την επομένη και τις άπειρες ερωτήσεις που κάνουν οι πιστοί γύρω από την πίστη και την Εκκλησία.
Τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου, κατεβήκαμε με τους κατηχούμενους στο ποτάμι στην άκρη του λιμανιού. Μια μεγάλη πιρόγα δεμένη, ένα μονόξυλο 12 μέτρων, σκαμμένος χονδρός κορμός, μας έδωσε την ευκαιρία να πλησιάσουμε τα λίγο βαθύτερα νερά. Άλλα μονόξυλα περνούσαν μπροστά μας με τους ψαράδες που μετέφεραν την πρωινή ψαριά. Τα ψάρια είναι νόστιμα και φθηνά, παρηγοριά στη φτώχεια τους. Η δική μου προτίμηση είναι το Nzanda, ένα χονδρό εύγευστο ψάρι με ελάχιστα κόκκαλα, που μοιάζει με το βακαλάο.
Ο Ουμπανγκί, το μεγάλο ποτάμι, δέχθηκε ξανά την ευλογία του Ιορδάνη και αγιάστηκε, για να βγουν από τα νερά του ως άγγελοι φωτός οι δεκατρείς νεοφώτιστοι αδελφοί μας. Η βάπτιση έγινε σαν διδασκαλία, αργά και όμορφα, ώστε να μιλήσει το Πνεύμα το Άγιο στις ψυχές όλων μας. Δεν ήταν εύκολο να κρύψουν τη χαρά τους, που έγινε γιορτή στην επιστροφή, γιορτή και το απόγευμα που στεφανώθηκαν δύο νεοφώτιστα ζευγάρια, γιορτή μετά την πρώτη τους μετάληψη στη Θεία Λειτουργία την επομένη, μνήμη του Αγίου Ανδρέου.
Ο εκ νεότητος προστάτης μου Απόστολος μού έκανε ένα όμορφο δώρο στη γιορτή του. Ακυρώθηκε η αεροπορική πτήση και έτσι μού χάρισε μια όμορφη εβδομάδα στο Impfondo. Αγαπώ να βαδίζω κατά μήκος του ποταμού Ουμπανγκί στο χάραμα, όταν τα μαβιά νερά από το πρώτο φως κυματίζουν ελαφρά από το αθόρυβο πέρασμα της πιρόγας. Εκεί πρωί-πρωί μαζεύονται οι γυναίκες, για να επιστρέψουν γρήγορα στο σπίτι με τα ψάρια στην τσάντα για την πολύτεκνη οικογένειά τους ή έχοντας παραμάσχαλα ένα μικρό κροκόδειλο, όπως με έκπληξη είδα ένα πρωινό. Σύντομα ο ήλιος σηκώνεται πάνω από τη ζούγκλα της απέναντι όχθης (του Ζαΐρ) για να στεγνώσει την υγρή γη από την καταρρακτώδη νυχτερινή βροχή. Από εκεί έχουν έλθει πολλοί πρόσφυγες από τους εμφυλίους, Ρουαντέζοι και Ζαϊρινοί, βρίσκοντας καταφύγιο στην πόλη.
Μετά τον Όρθρο στο νοικιασμένο σπίτι που φιλοξενεί την ενορία μας, κατευθύνθηκα με το Μάριο και τον Ιωακείμ, τους αναγνώστες μας, στη γειτονιά των Πυγμαίων. Στην άσφαλτο μάς προσπέρασε ένα κοπάδι καμπουρωτά βόδια που εξασφαλίζουν το κρέας στους ντόπιους. Στα δρομάκια φτωχοί δουλεύουν στη λάσπη, για να αλείψουν τις καλαμόκτιστες από μπαμπού καλύβες τους και δίπλα άλλοι έραβαν σειρές φύλλα που τα τοποθετούν επάλληλα στις στέγες για να απομακρύνουν τα νερά της βροχής, και τα ονομάζουν «κεραμίδια». Μερικοί φράζουν την αυλή τους με κάκτους κλαδεμένους όμορφα.
Φτάσαμε στον οικισμό των Πυγμαίων στην άκρη του δάσους. Είναι φυλή χαμηλόσωμων ανθρώπων, με αναλογικά μακριά χέρια, που ζουν νομαδικά στα δάση και ασχολούνται με το κυνήγι. Είναι εργατικοί και φιλότιμα προσφέρουν στους άλλους υπηρεσίες. Βρήκαμε γυναίκες και παιδιά να ασχολούνται με το νοικοκυριό τους. Χάρηκαν με τις φωτογραφίες που τους έδωσα, από προηγούμενη επίσκεψη, και δέχθηκαν την πρόσκληση να συναντηθούμε στο χώρο της λατρείας μας. Εκεί άρχισαν να έρχονται τις επόμενες ημέρες και με ευλάβεια και ησυχία να προσεύχονται. Ο Ιωακείμ που γνωρίζει τη γλώσσα τους άρχισε να τους εξηγεί την πίστη μας. Προσωπικά τους επαναλάμβανα «Nakéle Nakutá» (:να σας ξαναδούμε αύριο) και συνέχισαν να έρχονται. Έγιναν οικείοι μας. Προσευχηθείτε να γίνουν σύντομα οικείοι του Θεού.
Ιερομόναχος Θεολόγος
